Na książkę składają się trzy szkice poświęcone historii przedstawiania śmierci w malarstwie oraz dziejom obrazowania idei „marności” w poezji i sztuce. W rozprawie tytułowej Jan Białostocki analizuje przekształcenia wizerunku śmierci w zależności od gramatycznego rodzaju słowa „śmierć” w różnych językach europejskich. Szkic drugi omawia ewolucję wizerunków śmierci, od przedstawień moralizatorskich, zakorzenionych w myśleniu religijnym, po związane ze świecką tradycją ikonografii funeralnej. Szkic ostatni analizuje tematy ikonografii vanitas charakterystyczne dla poszczególnych epok i kręgów kulturowych oraz ich rozwój od starożytności po wiek XIX.