Książka jest próbą nakreślenia dziejów twarzy w czasach nowożytnych, od odrodzenia fizjonomiki w wieku XVI po jej schyłek w XIX stuleciu. Autorzy nie ograniczają się jednak do tej interesującej, aczkolwiek często kwestionowanej dziedziny nauki. Ich przedsięwzięcie jest bardziej ambitne: chodzi bowiem o szeroko pojętą historię twarzy – jej rolę, sposób jej widzenia oraz zmiany, jakim ludzka twarz podlegała pod wpływem literatury, sztuki czy medycyny. Próbują przeto odtworzyć sposób, w jaki twarz wpisuje się, jako osobliwa sygnatura człowieka, w rozległy społeczny tekst oraz zbadać relację między wyglądem twarzy a labiryntem ludzkiej duszy. Jednocześnie umieszczają twarz w przestrzeni socjologicznej, analizując np. pojęcie maski oraz fenomen człowieka pozbawionego własnego oblicza.