W tej klasycznej już rozprawie autor podejmuje walkę z wyimaginowanym obrazem wieku XVIII. W zbiorowej świadomości zwykło się traktować Oświecenie jako epokę rozluźnionych obyczajów i beztroskich zabaw. Starobiński składa hołd „frywolnemu” stuleciu, w którym nie tylko swobodnie korzystano z życia, ale i umysłu; odmalowuje zbiorowy portret ludzi, którzy częściej dobijali się do prawdy aniżeli do drzwi kochanki. Pokazuje wreszcie, że wiek XVIII – przełomowy dla dzisiejszego rozumienia historii, sztuki czy idei – wyziera zza wszystkich przedsięwzięć i problemów współczesnego człowieka.