Zbiór studiów wybitnego przedstawiciela tartusko-moskiewskiej szkoły semiotyki kultury, dziś profesora na uniwersytecie w Neapolu, obrazujący przemianę, której semiotyka uległa w latach osiemdziesiątych pod wpływem spotkania z historią. Proces historyczny analizowany jest tu jako tekst zdarzeniowy, jako proces komunikacji pomiędzy zbiorowością a jednostką, zbiorowością a Bogiem, zbiorowością a losem. Uspienski interesuje się w szczególności sytuacjami, w których wewnątrz tak pojętego tekstu zdarzeń dochodzi do konfrontacji różnych języków, a w konsekwencji do konfliktów – religijnych i politycznych – których źródłem są znaki kultury, takie na przykład jak pisownia imion biblijnych czy cerkiewna liturgia. Uprzywilejowanym terenem badań, na podstawie których autor buduje swe modele teoretyczne, są dzieje i kultura Rosji. Ikona na przykład stać się może wzorem percepcji historii, ponieważ tak jak przeszłość dana jest nam tylko pośrednio i stanowi poniekąd przedmiot wiary, tak również ikona jest widzialnym obrazem niewidzialnego świata. W obu wypadkach dane są jedynie „znaki innej realności”.