Śmierć wewnętrzna to cztery rozprawy o wewnętrznych przepaściach, cztery portrety duszy. Doświadczenie śmierci wewnętrznej zostało opisane jako szczególna reakcja psychiczna niektórych więźniów w niemieckich obozach koncentracyjnych. Ale owa postawa swoistego znieczulenia na otoczenie, a zarazem uwewnętrznienia doznawanego niszczenia, stawanie się stopniowo żywym trupem – zdaniem badaczki, łączącej warsztat badacza literatury z warsztatem psychoanalitycznym, charakteryzowała już Edypa czy bohaterów Mickiewicza. Rozpoznawana jest wreszcie w kontristnieniu Krasińskiego i „urodzonej w pustym gnieździe” Orzeszkowej.