Książka stanowi pamiętnik doświadczenia wewnętrznego, "doświadczenia Warszawy w jej wielości czasów i warstw: warstw architektonicznych i warstw pamięci". Autorka od dziecka związana jest z Warszawą. Przekazuje świadectwo kształtowania wrażliwości dziecka przez specyficzną przestrzeń miasta i narodzin mistycznego związku z miejscem, które nawet nie istniejąc – istniało w ludzkiej pamięci. "Gruzy oddalają się i wydzielają gdzieś w pamięci delikatny nalot innych widoków, innych ulic, innych zakrętów. Być może, rzeczywiście srebro wydziela się ze starych, fotograficznie robionych pocztówek, z mojego dzieciństwa wyraźnie wydziela się karbid" – pisze autorka, dodając: "Ta książka to pamiętnik mój i miasta. Całe życie nic innego nie robię, tylko piszę za nie pamiętnik. Pamięć jest cechą najbardziej charakterystyczną tego miasta. Ono tylko dzięki niej żyje".